Voorwoord

Een goede vriend en ik zijn regelmatig, onder het genot van een drankje in één van onze stamcafeetjes , aan het bomen over ons geloof en over de dingen die zoal in onze wereld plaatsvinden.
Het kan natuurlijk niet anders, of Israël en de Midden-Oosten problematiek passeert de revue, zodra Israël wéér een nieuwe ‘anti-Palestijnse –maatregel’ heeft afgekondigd. Meestal zegt m’n maat dan: “Heb je al  gezien/gehoord wat Israël nóú weer gedaan heeft?!” En ik antwoord dan zoiets van: “Nee, ik wíl het allemaal niet meer zien, want ik weet niet meer of ik kwaad  of verdrietig moet worden!”
Wij zijn christenen en weten in feite niet anders, dan dat het volk van Israël Gods  oogappel is. Zo heeft de bijbel, God’s Woord, ons dat geleerd. Derhalve moeten we er vanuit gaan dat God een plan heeft met Israël.

Máárrr… betekent dat dan automatisch, dat we geen kritiek mogen hebben op dat volk? Natuurlijk, Hamas, Hezbollah en andere islamitische organisaties in omringende landen zijn er zelf ook niet vies van om zo hier en daar eens  wat  bommetjes/raketjes op Israël te smijten, maar laten we eerlijk zijn: dat is meestal ouwe afgedankte troep, dat uit eerdere, véél eerdere oorlogen/ongeregeldheden stamt. Ter illustratie: één Palestijnse raket kost hen ongeveer 500 dollar waar een Israëlische raket 500.000 dollar kost….

Ik hoorde eens een preek, waarin de voorganger sprak van een “Godswonder”. Er waren twee raketten op Israël afgevuurd  en de afweermaatregelen werkten niet. Toch bogen de raketten af “door een korte, harde windvlaag”  en stortten in zee.  Dat was geen wonder, maar gewoon domme pech voor de Palestijnen, want die ouwe troep van hun weigert om de haverklap dienst! En ondanks dat Israël niet getroffen werd, stuurden ze toch wat terug: een veelvoud aan raketten à $500.000 per stuk, die het weinige dat er op Palestijns gebied nog te vernielen viel met de grond gelijk maakte.
Voor zowel de materiële, als de immateriële schade geldt dat de verhoudingen werkelijk volkomen zoek zijn! Wie kijkt naar bijv. de slachtoffers, zal zien dat de verhouding 98 – 2 is. Dat wil dus zeggen: op elke 100 slachtoffers zijn er 2 Israëlisch en 98 Palestijns…!

Afijn, om eindelijk eens duidelijkheid te krijgen over hoe alles nou eigenlijk begonnen is, vroeg mijn vriend mij om voor onszelf  én voor anderen,  eens te onderzoeken hoe het allemaal nou werkelijk in elkaar steekt.  Van dat onderzoek is het hier volgende stuk het resultaat. Bedenk, dat ik probeer om objectief te zijn en dus géén zijde kies, waar ìk denk/voel/vind- of ontdek dat deze dat niet verdient!

Om een al te rasse veroordeling van de ene of  de andere partij te voorkomen, heb ik besloten om in mijn onderzoek zo vér in de tijd terug te gaan, als maar mogelijk is.
Dit heeft mij uiteindelijk gebracht bij Abraham en zijn beide zonen Ismaël (van Hagar) en Izaäk (van Sarah).

Volgens de Bijbelse tijdlijn is Isaak in 1938 v.Chr. geboren. Hij trad in 1898 v.Chr. in het huwelijk met Rebekka. Hij overleed in 1758 v.Chr.

Hij was de enige van de aartsvaders die Kanaän nooit heeft verlaten, alhoewel hij dit eenmaal probeerde, maar door God werd teruggeroepen.

Ismaël (Genesis 21)

“20 Ismaël groeide op. Het ging goed met hem, want God zorgde voor hem. Hij werd jager. 21  Hij ging in de woestijn van Paran wonen. En Hagar liet hem met een Egyptische vrouw trouwen."

De woestijn van Paran is een wildernis, gesitueerd in het noordoosten van de traditionele Sinaï en ten zuidzuidoosten van Kadesh, met de Arabah en Golf van Aqaba aan z'n oostelijke grens. In deze wildernis trokken Hagar en haar zoon Ismaël rond, totdat zij zich vestigden in de woestijn van Paran. Het toenmalige plaatsje El Paran is het huidige Eilat. Tijdens de Arabisch-Israëlische Oorlog van 1948, werd Eilat door de nieuwe staat Israël ingenomen. Het is nooit onderdeel geweest van het vroegere Kanaän en was dus altijd Egyptisch-Arabisch. Deze woestijn werd veel later ook doorkruist  door het volk Israël, tijdens de uittocht uit Egypte.

Ismaël is bekend uit de Tenach, Bijbel en Koran. Volgens alle drie de religies is Ismaël de voorvader van de Arabieren. Zijn nakomelingen zouden in voortdurende strijd met elkaar en hun verdere familie de nakomelingen van Isaak, de latere Israëlieten, leven (Gen 16 en verder)

Dit even ter illustratie, hoever het probleem nou werkelijk  teruggaat…

Met in het achterhoofd de wetenschap dat het om Gods volk gaat, probeer ik toch zo eerlijk en oprecht mogelijk te zijn en wens de lezer een duidelijk en oprecht document.
(Alle tijdsaanduidingen zijn redelijke schattingen, verkregen uit diverse bronnen.)

Sebo Hilberts,  Enschede december 2014