vrijdag 12 december 2014

De periode 1950 - 2014

In de jaren ’50 voerden Palestijnse groepen vanuit de Gazastrook en Westoever (door Jordanië geannexeerd in 1950, maar internationaal niet erkend) geregeld aanvallen uit in Israël, die soms actief werden gesteund door Egypte, waarbij honderden doden vielen. In 1953 kwamen bij een Israëlische wraakactie op de Westoever, geleid door de latere premier Sharon, meer dan 50 onschuldige burgers om.

In 1956 nationaliseerde Egypte het Suezkanaal, dat voordien in Britse handen was. Daarop veroverde Israël, in een geheime overeenkomst met Engeland en Frankrijk, de Sinaï en het kanaal. De VS en VN waren woedend en eisten onmiddellijke terugtrekking van Israël. Israël weigerde echter te vertrekken voordat het garanties had gekregen dat het Suezkanaal en de Straat van Tiran opengesteld zouden blijven voor Israëlische scheepvaart. Onder zware druk van met name de VS trok Israël zich terug en werd een VN vredesmacht in de Sinaï gestationeerd.
In 1957 of 1959 richtte Yasser Arafat met enkele anderen (waaronder de huidige voorzitter van Fatah, Farouk Kadoumi), Fatah op in Koeweit. Arafat was geboren en getogen in Cairo, maar had deels Palestijnse ouders. Hij was lid geweest van zowel de Moslimbroederschap (Ikhwan) als de Palestijnse gewapende fractie tijdens de 1948 oorlog onder leiding van Al Husseini, de Futtwah. In 1955 had hij de General Union of Palestinian Students opgericht.
In 1964 werd de PLO opgericht door de Egyptische president Nasser, als alternatief voor Fatah, nadat deze fel had uitgehaald naar Egypte vanwege haar vermeende onvermogen actie tegen Israël te ondernemen. Syrië daarentegen steunde Fatah en rekruteerde mensen voor aanslagen in Israël. Deze aanslagen (hoewel beperkt in omvang) oogstten bewondering in Arabische landen en vormden een uitdaging voor Nasser, die zich als leider van de Arabische wereld profileerde, en zette hem aan tot radicale anti-Israël retoriek.
In 1967 beweerde de Sovjet-Unie dat Israël een aanval op Syrië voorbereidde, en zijn troepen langs de grens aan het samentrekken was. In feite was het een slimme maar valse zet van Israël, want ze waren juist van plàn om een oorlog te beginnen met Egypte en Syrië. De VN verklaarde echter, na een wel héél kort en gekleurd onderzoek, dat deze bewering onjuist was, maar Syrië zocht hulp bij Egypte en beide landen sloten een pact. Wat pas enkele jaren later aan het licht kwam, was dat Israël de zesdaagse oorlog juist doelbewust zélf  begonnen was, om zo nieuwe gronden te veroveren ter landuitbreiding.
Vreemd genoeg trapte de internationale gemeenschap er nog in ook!
Mensen als Miko Peled, een israelische generaals-zoon, George Galloway , parlementslid in Engeland en organisaties als www.eajg.nl   (Een Ander Joods Geluid) laten de keiharde en feitelijke waarheid zien en horen. Israel is niet áángevallen, maar is juist zélf en doelbewust de aanval begonnen in 1967 tegen Egypte, waar de zesdaagse oorlog uit voortvloeide...!! Tienduizenden Palestijnse doden, honderdenduizenden vluchtelingen en enkele miljoenen Palestijnse burgers (gedwongen!) onder Israëlisch 'bestuur'. Onder leiding van Amerika kwam de internationale gemeenschap toen met resolutie 242, van de veiligheidsraad, hetgeen verwoord werd als een 'grondgebied-in-ruil-voor-vrede'-formule.
En zie daar: Israël werd in haar misdaad beloond en het moge duidelijk zijn dat dit ook zo gevoeld werd in de Arabische wereld!
En dan heet het 'terrorisme' als een stelselmatig onderdrukte natie eindelijk in opstand komt. Maar wat Israel doet heet 'verdediging'.  (sorry, ik liet me even gaan…)
De PLO werd na 1969 voorgezeten door Yasser Arafat. Zowel Fatah als de PLO hadden tot doel de ‘bevrijding van Palestina’ en het verdrijven van alle Joden die na 1917 naar Palestina waren geëmigreerd.


Met de verovering van Oost-Jeruzalem, de Gazastrook en de Westelijke Jordaanoever kwam het gehele Britse Mandaatgebied Palestina (na afsplitsing van Trans-Jordanië) in handen van Israël, en kwamen een miljoen Palestijnen onder Israëlisch militair gezag. Hierdoor ging de Palestijnse kwestie een hoofdrol spelen in het Israëlisch-Arabische conflict. Fatah en de PLO vormden geen bedreiging meer voor Arabische landen, en legden zich, met steun van de Arabische Liga, toe op de bevrijding van geheel ‘historisch Palestina’ door middel van geweld. Strikt genomen hadden de Palestijnen weinig recht op het hele gebied en er was dan ook weinig waar van 'hun waarheid', zoals ik al eerder beschreven heb. (Ze kwamen immers pas in 636 na Chr. binnenvallen..) Aangezien verzet in de bezette gebieden met harde hand de kop in werd gedrukt, verplaatsten zij hun activiteiten naar Israëlische doelen buiten deze gebieden, zoals vliegtuigkapingen en het vermoorden van de Israëlische Olympische ploeg in München in 1972. 
Gedenksteen Olympisch Stadion München:
"In dit gebouw woonde gedurende de 20e Olympische Zomerspelen de sportploeg 
van de Staat Israël van 21 augustus tot 5 september, 1972. 
Op 5 september stierven een geweldadige dood:
David Berger
Seew Friedman
Josef Gutfreund
Elieser Halfin
Josef Romano
Amizur Shapira
Kehat Shorr
Mark Slavin
Andre Spitzer
Jaakow Springer
Moshe Weinberger

Eert hun nagedachtenis"


Zo kom ik dan uiteindelijk, een klein stukje van zo’n 40 jaar nooit aflatende ellende overslaande, bij 2014 uit. En terwijl ik het schrijf, bedenk ik dat er één figuur is, die ik nog niet genoemd heb, maar die dat wèl in alle toonaarden verdient…al is het maar postuum.

Ik sluit deze laatste 40 jaar af , en daarmee tevens dit stukje geschiedenis, met één héle, héle belangrijke gebeurtenis.
Ik kan me nog herinneren dat Israël een nieuwe premier kreeg, die ooit veiligheidschef was of zoiets, een meerdere of bevelhebber in elk geval van de overleden broer van de huidige premier,  Netanjahoe. Die broer (Yuri) was als commando betrokken bij de bevrijding van gijzelaars uit handen van terroristen, die met gijzelaars en al bij  Idi Amin in Afrika ondergedoken waren. De reddingsactie vond plaats op een vliegveld, was spectaculair en succesvol (er is zelfs een film van!), maar Yuri Netanjahoe verloor daar wél het leven bij.. 



Deze nieuwe premier maakt een bijzondere  indruk.
Tegenover een enorm overwicht stelde Rabin niet verdediging, maar het opsplitsen van de legermacht en een agressieve aanval in twee richtingen. Zijn beoogde doelen tijdens een oorlog waren de uitbreiding van de landerijen van Israël in alle richtingen met stukken land die de staat verdedigbaar zouden maken: de Sinaï in het zuiden, de Golanhoogten in het noorden en de Westelijke Jordaanoever in het oosten — daar waar de Jordaanoever Israël zou uitbreiden met een enorme natuurlijke tankgracht.
Yitzhak heette oorspronkelijk Rabinowitz (Jeruzalem, 01-03-1922 - Tel Aviv, 04-11- 1995) Hij was  primair een militair. Hij werd geboren in het toenmalige Britse Mandaatgebied Palestina. Hij was de vijfde premier van Israël van 1974 tot 1977 en opnieuw van 1992 tot hij in 1995 vermoord werd. Voor zijn rol bij de totstandkoming van de Oslo-akkoorden kreeg hij de Nobelprijs voor de Vrede in 1994, in één prijs, samen met Yasser Arafat. . Yitzhak Rabin werd begraven op de Herzlberg. De reden van zijn dood was volgens verreweg de meeste bronnen, het willen teruggeven van de Golan, Westbank en Gaza. Ironisch genoeg waren dat juist de gebieden die hijzèlf ooit op Palestina had veroverd. Hij werd gedood door een orthodoxe jood uit Hebron.

Yitzhak Rabin had een brenger van vrede kunnen zijn in de hele regio!
Maar helaas: het was hem, de joden, de Palestijnen  en daarmee ons allemaal niet vergund. 
Door wíé niet? Bedenk dit  eens:
Wie heeft het meeste baat bij een zich voortslepend conflict, in een regio, waar nagenoeg geen economisch belang te halen is…?! In financiële zin: het IMF, maar in geestelijke zin:
de duivel..
Maar hier ga ik in het volgend- en laatste hoofdstuk wat dieper op in.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten