vrijdag 12 december 2014

Waarom deze blog?

De hele problematiek van het Midden-Oosten ligt inmiddels zó diep in ons allemaal geworteld, dat we er eigenlijk al helemaal niet meer over nadenken. Het is te moeilijk, we komen er toch nooit uit, dus laten we het daar maar liever niet over hebben....
En àls we er al mee geconfronteerd worden, dan is het onderwerp zodanig moeilijk, dat we het liever "aan de experts overlaten"; en dat zijn de internationale politieke kopstukken.

Toch hebben veel mensen er wèl een mening over. Soms voorzichtig en stilzwijgend, soms stellig en luidkeels. De één is pro-Palestijns, de ander pro-Israëlisch en een enkeling (verhoudingsgewijs!) vindt voor beiden wel wat te zeggen.

Zij die níét geloven in Jezus Christus kiezen (statistisch gezien en aangetoond) vaker partij voor de Palestijnen en zij die wèl geloven, kiezen vrijwel altijd voor de Israëlieten. (uitzonderingen daar gelaten, natuurlijk)

Tsja...en daar zit ik dan: ik ben christen. Dus ik 'moet' wel, partij kiezen voor Israël, want laten we eerlijk zijn: het is immers wèl mooi effe God's volk! Daar ga je nou niet bepaald zomaar een beetje tegenin!! Mehoela!! Daar brand ik m'n vingers niet aan!

En dáár komt deze blog om de hoek kijken. 
Ja! Ik ben christen; ik geloof in Jezus Christus als de Zoon van God. Ik geloof óók, dat het volk van Israël God's oogappel is. Ik geloof ook dat Israël, krachtens de Bijbel èn de Torah (Chamisja Choemsjee Torah, de 'vijf boeken van de Thora') recht heeft om in Israël te zijn. 

In deze eerste vijf boeken van de 'Tenach', de Joodse Bijbel, evenals in onze christelijke bijbel wordt beschreven hóé het volk van Hebreeuwse stammen uiteindelijk één volk werd en de naam 'Israël' kreeg en hoe dat volk zich in een periode van zo'n 2600 jaar ontwikkelde. (van Abram tot de verovering door de Mohammedaanse Arabieren in 636 n. Chr.)

Kortweg:
Deze blog zegt niet wie wèl en wie níét op één bepaalde plek mag zijn, want dat is wat mij betreft Israël. Daar ben ik van overtuigd. (alle daar destijds levende volken zijn er al zo'n 3.500 jr. niet meer) Men zou hooguit kunnen stellen dat Palestina óók rechten heeft en die onderschrijf ik met enthousiasme en overgave! Nogmaals wil ik met diepe overtuiging de lezer er op wijzen, dat deze blog géén hetse is tégen Israël. Integendeel..!

Maar de wijze waaróp dit alles gebeurd is en vooral de wijze waarop Israël zich nú verhoudt...
daar kan ik évenzo duidelijk over zijn:

Èlk jaar wordt in Israël de 2e wereldoorlog herdacht en klinkt daar, net als hier de
"N.A.N.": "Never forget! Always remember! Never again!"

Maar helaas, zie daar...de ondrukte is de onderdrukker geworden.






Voorwoord

Een goede vriend en ik zijn regelmatig, onder het genot van een drankje in één van onze stamcafeetjes , aan het bomen over ons geloof en over de dingen die zoal in onze wereld plaatsvinden.
Het kan natuurlijk niet anders, of Israël en de Midden-Oosten problematiek passeert de revue, zodra Israël wéér een nieuwe ‘anti-Palestijnse –maatregel’ heeft afgekondigd. Meestal zegt m’n maat dan: “Heb je al  gezien/gehoord wat Israël nóú weer gedaan heeft?!” En ik antwoord dan zoiets van: “Nee, ik wíl het allemaal niet meer zien, want ik weet niet meer of ik kwaad  of verdrietig moet worden!”
Wij zijn christenen en weten in feite niet anders, dan dat het volk van Israël Gods  oogappel is. Zo heeft de bijbel, God’s Woord, ons dat geleerd. Derhalve moeten we er vanuit gaan dat God een plan heeft met Israël.

Máárrr… betekent dat dan automatisch, dat we geen kritiek mogen hebben op dat volk? Natuurlijk, Hamas, Hezbollah en andere islamitische organisaties in omringende landen zijn er zelf ook niet vies van om zo hier en daar eens  wat  bommetjes/raketjes op Israël te smijten, maar laten we eerlijk zijn: dat is meestal ouwe afgedankte troep, dat uit eerdere, véél eerdere oorlogen/ongeregeldheden stamt. Ter illustratie: één Palestijnse raket kost hen ongeveer 500 dollar waar een Israëlische raket 500.000 dollar kost….

Ik hoorde eens een preek, waarin de voorganger sprak van een “Godswonder”. Er waren twee raketten op Israël afgevuurd  en de afweermaatregelen werkten niet. Toch bogen de raketten af “door een korte, harde windvlaag”  en stortten in zee.  Dat was geen wonder, maar gewoon domme pech voor de Palestijnen, want die ouwe troep van hun weigert om de haverklap dienst! En ondanks dat Israël niet getroffen werd, stuurden ze toch wat terug: een veelvoud aan raketten à $500.000 per stuk, die het weinige dat er op Palestijns gebied nog te vernielen viel met de grond gelijk maakte.
Voor zowel de materiële, als de immateriële schade geldt dat de verhoudingen werkelijk volkomen zoek zijn! Wie kijkt naar bijv. de slachtoffers, zal zien dat de verhouding 98 – 2 is. Dat wil dus zeggen: op elke 100 slachtoffers zijn er 2 Israëlisch en 98 Palestijns…!

Afijn, om eindelijk eens duidelijkheid te krijgen over hoe alles nou eigenlijk begonnen is, vroeg mijn vriend mij om voor onszelf  én voor anderen,  eens te onderzoeken hoe het allemaal nou werkelijk in elkaar steekt.  Van dat onderzoek is het hier volgende stuk het resultaat. Bedenk, dat ik probeer om objectief te zijn en dus géén zijde kies, waar ìk denk/voel/vind- of ontdek dat deze dat niet verdient!

Om een al te rasse veroordeling van de ene of  de andere partij te voorkomen, heb ik besloten om in mijn onderzoek zo vér in de tijd terug te gaan, als maar mogelijk is.
Dit heeft mij uiteindelijk gebracht bij Abraham en zijn beide zonen Ismaël (van Hagar) en Izaäk (van Sarah).

Volgens de Bijbelse tijdlijn is Isaak in 1938 v.Chr. geboren. Hij trad in 1898 v.Chr. in het huwelijk met Rebekka. Hij overleed in 1758 v.Chr.
Hij was de enige van de aartsvaders die Kanaän nooit heeft verlaten, alhoewel hij dit eenmaal probeerde, maar door God werd teruggeroepen.

Ismaël (Genesis 21)
“20 Ismaël groeide op. Het ging goed met hem, want God zorgde voor hem. Hij werd jager. 21  Hij ging in de woestijn van Paran wonen. En Hagar liet hem met een Egyptische vrouw trouwen."

De woestijn van Paran is een wildernis, gesitueerd in het noordoosten van de traditionele Sinaï en ten zuidzuidoosten van Kadesh, met de Arabah en Golf van Aqaba aan z'n oostelijke grens. In deze wildernis trokken Hagar en haar zoon Ismaël rond, totdat zij zich vestigden in de woestijn van Paran. Het toenmalige plaatsje El Paran is het huidige Eilat. Tijdens de Arabisch-Israëlische Oorlog van 1948, werd Eilat door de nieuwe staat Israël ingenomen. Het is nooit onderdeel geweest van het vroegere Kanaän en was dus altijd Egyptisch-Arabisch. Deze woestijn werd veel later ook doorkruist  door het volk Israël, tijdens de uittocht uit Egypte.

Ismaël is bekend uit de Tenach, Bijbel en Koran. Volgens alle drie de religies is Ismaël de voorvader van de Arabieren. Zijn nakomelingen zouden in voortdurende strijd met elkaar en hun verdere familie de nakomelingen van Isaak, de latere Israëlieten, leven (Gen 16 en verder)

Dit even ter illustratie, hoever het probleem nou werkelijk  teruggaat…
Met in het achterhoofd de wetenschap dat het om Gods volk gaat, probeer ik toch zo eerlijk en oprecht mogelijk te zijn en wens de lezer een duidelijk en oprecht document.
(Alle tijdsaanduidingen zijn redelijke schattingen, verkregen uit diverse bronnen.)

Sebo Hilberts,  Enschede december 2014


Abraham en Egypte

Om aan het begin van dit document maar meteen met de deur in huis te vallen, kunnen we stellen dat Abraham  letterlijk aan de wieg stond van deze tragedie. Abraham was een rijke Mesopotamisch-Arabische boer, geboren rond 2160 v. Chr. die de opdracht kreeg om  naar het “Beloofde Land” (door God aan hem beloofd) te verhuizen. Hij had tot dan toe geleefd in Ur . Abraham is de aartsvader/stamvader van de volkeren en daarmee misschien wel veroorzaker van het conflict tussen Joden en Palestijnse Arabieren, zoals we dat nu kennen. Volgens de Bijbel is Abraham de biologische vader van de helft van de wereldbevolking. Verwekker van Ismaël (stamvader van de Arabieren, van Hagar) en Izaak (stamvader van het volk Israël, van Sarah). Als aartsvader is Abraham bijzonder belangrijk voor joden, christenen én moslims. Hij sprak  rechtstreeks met God en ontving van Hem  de tegenwoordig fel omstreden Bijbelse landbelofte.





Abraham's reis naar Kanaän en Egypte




Genesis 12:
"Abram gaat op reis
1 De Heer zei tegen Abram: ‘Ga weg uit je eigen land en ga weg van je familie. Ik zal je zeggen naar welk land je moet gaan. 2 Ik zal je zo veel nakomelingen geven dat ze een groot volk worden. Ik zal je rijk en gelukkig en beroemd maken. Jij zult ook anderen gelukkig maken. 3 Als de volken op aarde elkaar geluk toewensen, zullen ze zeggen: ‘Ik hoop dat je net zo gelukkig wordt als Abram.’

Ik zal goed zijn voor de mensen die goed zijn voor jou. Maar de mensen die jou slecht behandelen, die zal ik straffen.’4-5 Abram deed wat de Heer gezegd had. Hij ging weg uit Charan. Hij was toen 75 jaar. Hij nam zijn vrouw Sarai en zijn neef Lot mee. En ze namen alles mee wat ze hadden, ook hun slaven en slavinnen. Ze gingen op weg naar het land Kanaän.

Abram komt in Kanaän

6 Abram en zijn familie kwamen in Kanaän, waar in die tijd de Kanaänieten woonden. Ze reisden door tot de eik van More bij de stad Sichem. 7 Daar zag Abram de Heer. De Heer zei: ‘Ik zal dit land aan jouw nakomelingen geven.’ Toen bouwde Abram daar een altaar voor de Heer. 8 Abram ging verder naar de bergen bij de stad Betel. Tussen Betel en Ai zette hij zijn tenten op. Ook daar bouwde hij een altaar, en hij bad tot de Heer.9 Abram ging steeds verder. Hij trok van de ene plaats naar de andere, tot in de Negev-woestijn.


Abram en Saraï gaan naar Egypte.
10 Op een keer was er hongersnood in het land. Er was bijna niets meer te eten. Daarom besloot Abram om een tijd in Egypte te gaan wonen.”
(Bijbel in Gewone Taal, NBG)

Op zeker moment zegt God, dat Abram (“Vader is Verheven”) voortaan Abraham (“vader van vele volken”) zal heten.


Conflict
De geboorte van Abrahams beide zonen is volgens de traditie het begin van het conflict tussen Ismaël (de Arabieren, van Hagar) en Izaak (het volk Israël, van Sara). In het conflict van vandaag, tussen Israël en zijn buren, komt het ongeveer 4.000 jaar oude thema constant ter sprake.
Volgens Genesis werd Ismaël een geoefend boogschutter die in de woestijn van Paran bleef wonen. Zijn moeder vond voor hem een vrouw uit Egypte. Hij zou de vader van 12 prinsen worden die ieder een eigen koninkrijk zouden stichten. Volgens de traditie waren dit de 12 stammen van de latere Arabieren. Verder zouden zijn nakomelingen in voortdurende strijd met elkaar en hun verdere familie (de nakomelingen van Isaak de latere Israëlieten) leven (Gen 16 en verder).

Hebron
Abraham sterft volgens de Bijbel op 175-jarige leeftijd. Zijn zonen Ismaël en Isaak begraven hem in de spelonk van Machpela, waarin eerder ook zijn vrouw Sara begraven is. Het drukbezochte graf van Abraham is een van de vele bronnen van het conflict tussen Palestijnen en Joden. De islamitische wereld ziet het als een belangrijk heiligdom en meent er evenveel recht op te hebben als de Joden. De heilige plek ligt in wat vandaag als ‘het Palestijnse gebied’ wordt gezien.

Filistijnen 
Nog een opmerkelijk gegeven is dat  volgens de Bijbel in de tijd van Abraham al Filistijnen woonden in het nu omstreden land: ‘En Abraham woonde als vreemdeling vele dagen in het land der Filistijnen.’ (Genesis 21:34). De meeste historici  dateren de aanwezigheid van Filistijnen in Kanaän honderden jaren later. Miljoenen moslims, maar ook veel westerlingen, geloven in de uitspraak van onder meer Arafat, dat de Palestijnse Arabieren van nu afstammen van de Bijbelse Filistijnen. 
Algemeen wordt aangenomen dat Abraham ongeveer  rond 2166 v. Chr. Geboren werd.

De volksverhuizing naar Egypte 
De achterkleinzoon van Abraham, Jozef,  legt in de Bijbel  aan de Farao enkele dromen uit en voorspelt daarmee ‘zeven vette en zeven magere jaren’. Dit levert hem een promotie op tot onderkoning van Egypte.
Hij wordt in Farao’s bestuur opgenomen en zorgt voor enorme voedselvoorraden,  opgeslagen in speciaal daarvoor gebouwde silo’s.
Inderdaad breekt niet lang daarna de voedselschaarste uit en die treft ook zijn vaderland: hij kan zijn hele familie redden van de hongerdood. In de hele regio vluchtten vele stammen naar het voedselrijke Egypte en op voorstel van de Farao komt zijn hele familie in Egypte wonen, waaruit het volk Israël ontstaat, dat er later als slaven zal worden behandeld. Velen in Egypte werden namelijk woedend dat slechts één familie, een reusachtige familie, zóveel voorspoed en bescherming kende, waar ieder ander leefde op krankzinnig kleine rantsoenen.
Zodoende kon het niet uitblijven dat het volkje, dat intussen ook nog eens flink aangroeide, verguisd werd en op zeker ogenblik tot slaven werd gebracht. 
En dit zou nog zo'n ruim vierhonderd jaar duren!
Mozes en de uittocht

Rond 1525 v. Chr. Werd Mozes geboren.
Direct na zijn geboorte zet zijn Joodse moeder hem in een ‘biezen mandje’ op de Nijl. Hij wordt gevonden en gered door een Egyptische prinses.

Mozes wordt grootgebracht door zijn moeder en opgevoed aan het Egyptische hof, maar moet op een gegeven moment het land uitvluchten, nadat hij een bewaker doodde, die een Hebreeër had geslagen.  Mozes komt terecht in Midjan, trouwt daar met Sippora en krijgt van zijn God (bij een brandende braamstruik) opdracht terug te gaan naar Egypte. Hij moet de strijd aangaan met de Farao, de leider van Egypte. Naar alle waarschijnlijkheid was dat Toetmoses III. Deze Farao was namelijk begonnen als bouwgeleerde/architect en opgeklommen tot hogepriester/raadsheer van de Farao. Toen uiteindelijk de Farao stierf, was het bijna vanzelfsprekend dat Toetmoses III hem opvolgde, daar hij de rechtmatige 
opvolgers had weggestuurd of had laten doden. Van Toetmoses was bekend dat hij een vervent aanhanger was van de oude Egyptische leer, waarin Farao Ramses I de Grote de eerste stad van Egypte zou hebben gebouwd, Rameses.

Daar, volgens de bijbel en volgens schriftgeleerden, hebben de Hebreeën (ze waren immers nog geen Volk Israël) twee steden moesten bouwen waarvan ze er één moesten verplaatsen; de stad die Rameses heette, is het aannemelijk dat het ging om Farao Toetmoses III.

Het lukt Mozes vervolgens inderdaad het volk Israël weg te voeren uit de slavernij in Egypte. Hij geeft het verbond dat de God van Israël sluit aan het volk door, komt met de Tien Geboden en andere religieuze wetten en brengt het volk door de woestijn tot aan het Beloofde Land (Kanaän, nu Israël/Palestina). Mozes sterft voordat het nieuwe land wordt betreden. Een nieuwe leider, Jozua, neemt zijn taken over.
Het volk Israël had precies 430 jaar in Egypte gezeten (Exodus 12:40-41)
De paarse route is volgens wetenschappers en bijbelgeleerden de meest voor de hand liggende route, waarbij het volk van God veertig jaar in de woestijn heeft getrokken. 
Al zijn er ook meningen die meer op hebben met de route, zoals die met de oranje pijlen is aangeven.
Nadat Mozes gestorven was, leidde Jozua het volk uiteindelijk uit de woestijn, het beloofde land in. Dat ging helaas niet zonder kleerscheuren en dan bedoel ik eigenlijk, dat het volk van Kanaän, en in het bijzonder Jericho daar bepaald onder geleden hebben!

Nadat Jozua het volk uit de woestijn geleid had tot aan de oevers van de Jordaan, kreeg hij de opdracht van de Heer om de Jordaan over te steken en, na een aantal malen om de stad te zijn getrokken, Jericho in te nemen. Jericho lag in Judea, later ook Palestina.
Het innemen van de stad gebeurde met nogal wat geweld, want op een kleine groep mensen na, moest alles en iedereen gedood worden en de stad Jericho mocht op die plaats nooit meer opgebouwd worden.
Jozua 6: 16-19:
“16 en bij de zevende maal, toen de priesters de ramshoorns lieten klinken, riep Jozua tegen het volk: ‘Schreeuw, want de HEER heeft u Jericho in handen gegeven! 17 Maar op de stad en alles wat erin is rust de ban van de HEER: ze is onvoorwaardelijk aan de HEER gewijd en moet vernietigd worden. Alleen de hoer Rachab mag in leven blijven, samen met iedereen die bij haar in huis is, want zij heeft onze verkenners een schuilplaats gegeven. 18 Maar denk eraan dat op al het andere een ban rust. Dus vernietig de stad maar maak niets buit, zodat u niet Israëls eigen kamp aan de vernietiging prijsgeeft en Israël in het ongeluk stort.19 Al het zilver en goud en alle voorwerpen van koper, brons en ijzer zijn aan de HEER gewijd; alles gaat naar de schatkamer van de HEER.’ “

De verovering, en vernietiging van Jericho vond plaats rond het jaar 1150 v. Chr.
Volgend op de val van Jericho trokken de Israëlieten door heel Kanaän, waarbij ze achtereenvolgens de steden Ai, Gibeon, Hazor en Baäl Gad in de vallei van de Libanon onder de berg Hermon verwoestten, waarbij  in totaal vele tienduizenden slachtoffers vielen onder wie ook stelselmatig  kinderen, moeders en bejaarden.  Naderhand werd Kanaän verdeeld onder de verschillende stammen en brak er een periode aan van relatieve rust.
Links: De stad Jericho aan de Jordaan. rechts: de inname van Jericho. (Lees Jozua 5 & 6.)
Van Koninkrijk tot Ballingschap

Israël werd circa 1100 v. Chr een zelfstandige natie en rond 1000 v. Chr. een koninkrijk. 
Het werd bezet door Assyriërs, Babyloniërs, Perzen en Grieken, maar het merendeel van de bevolking bleef Joods.
  Het was niet de eerste keer dat joden zich tussen andersdenkenden verspreidden. De mensen van het Tienstammenrijk, het koninkrijk Israël, werden door de Assyriërs ontvoerd. Ze verdwenen in de geschiedenis. De overgebleven twee stammen, samen het koninkrijk Juda, zijn rond 580 v. Chr. naar Babylonië gedeporteerd. Ze woonden in het deel van het land dat nu de Westoever wordt genoemd. Ongeveer zeventig jaar later komt een deel van het volk naar hun land – Judea – terug; een deel blijft achter. Een ander deel vestigt zich elders in het veel latere Romeinse rijk. Zo wonen in Alexandrië - in vroegere tijden een intellectueel
centrum – veel joden. 

Romeinse overheersing (63 v. Chr. - 614 n. Chr.


Rechts: Tijdens de Joodse opstand tegen de Romeinen wordt Jeruzalem  met de tempel in 70 n.C. door Titus veroverd en verwoest.

In 63 v. Chr. begon de Romeinse overheersing.
Tussen 70  en 125 n. Chr. worden grote aantallen christenen én joden gedood. Vooral tijdens de eerste grote Joodse opstand tegen de Romeinse bezetter.
Tussen 132-135 n. Chr.  kwamen de Joden voor de tweede keer in opstand tegen Rome onder aanvoering van Bar Kochba. Keizer Hadrianus (bekend van de Hadrian Wall in Engeland) sloeg de opstand met zóveel geweld neer dat er enkele honderdduizenden slachtoffers vielen. Hij verwoestte vervolgens  Jeruzalem en herbouwde de stad als Romeinse ‘regio-hoofdstadstad’ "Aelia Capitolina". Hij gaf Judea de nieuwe naam "Syria Palaestina" , met de bedoeling dat de naam Israël in de toekomst nooit meer zou worden genoemd en vergeten zou worden.


Het Byzantijnse Rijk (330 - 614)
In het jaar 306 n. Chr. krijgt Rome een nieuwe keizer, Constantijn de Grote (ca. 280-337).
Deze omarmt het christelijke geloof,  komt tot bekering en sticht in 330 n. Chr. in Palestina, het oostelijke deel van het grote Romeinse rijk,  een nieuw rijk: Byzantium. Vanaf dat moment valt Palestina onder Byzantijns bestuur, met als Byzantijnse hoofdstad Konstantinopel, in Rome ook wel Roma Nova, Nieuw Rome, genoemd.

Het Byzantijnse Rijk kende in korte tijd grote rijkdom.
De welvaart was groots en bereikte zelfs de armste ingezetenen van Byzantium.
Door de bekering van Constantijn de Grote werd het christelijk geloof in het gehele rijk ingevoerd. Later, na Constantijns overlijden, werd het christendom zelfs de eerste religie.
Niet dat dat goed nieuws was, zeker niet voor alle joden, want die kregen (toen al) de schuld van Jezus’  lijden en dood.
In 614 is het uiteindelijk gedaan met het toch al tanende Romeinse rijk. De Perzen vallen Palestina binnen en slachten af, wat ze maar kunnen. Erg succesvol waren ze niet want al in 636, amper 22 jaar later valt een heel nieuwe vijand Palestina binnen.

(foto boven: Byzantijns kerkgewelf in Istanbul, het vroegere Konstantinopel)
De opkomst van de islam
(ca. 612 n. Chr.)

Mohammed: Geboortedatum ca. 570 in Mekka. Sterfdatum 8 juni 632 in Medina.

Rond zijn 42ste jaar begon Mohammed in Mekka als profeet op te treden en riep hij zijn plaatsgenoten op geen afgoden meer te aanbidden. Dit was ongeveer twee jaar nadat hij op z'n 40ste zijn eerste van de 25 openbaringen zou hebben ontvangen van Djibriel (Gabriël). Aanvankelijk had hij slechts weinig aanhangers.  Z’n vrouw was zijn eerste en trouwste aanhanger, waarna zijn oom volgde en nog enkele andere familieleden, waaronder een volle neef van Mohammed. Na één van z’n eerste publieke optredens groeide zijn aanhang explosief. Zijn boodschap van monotheïsme kon evenwel rekenen op bijzonder veel tegenstand van de heersende klasse. De ‘veelgoden-cultus’,  die er in Mohammeds regio rondom het heiligdom Mekka gold, bracht de heersers veel geld en aanzien, dus die zaten hier echt niet op te wachten .
Bang als ze waren om hun status, rijkdom en vooral macht te verliezen, boden de heersers Mohammed aan om leider te worden van Mekka, maar dan moest hij onverwijld stoppen met prediken. Deze had hier, ondanks zo’n geweldige positie in het vooruitzicht, geen enkele behoefte in en zag het aanbod van de heersers veeleer als een bevestiging, dat hij op de juiste weg zat. 
Het ging er steeds meer op lijken dat Mohammed de grondlegger zou worden van een gloednieuwe religie. In een griezelig kort tijdsbestek breidde zijn geloof zich uit tot ver buiten zijn eigen landsgrenzen, Arabië.


Arabieren veroveren Palestina (636 n, Chr.)
Vier jaar na Mohammed’s dood, in 636 n. Chr., vallen Arabische Mohammedanen Palestina binnen.  Ze maken Jeruzalem,  na Mekka en Medina,  tot hun derde heilige stad. 

Dat deze daad in het jaar 636 voor bijna 900 jaar van diepe ellende, terreur, opstanden en oorlogen zou zorgen (ook binnen de eigen moslim-bevolkingsgroepen), konden ze  natuurlijk niet in het minst vermoeden. Hieronder een kleine opsomming van de verschillende moslim-stammen/landen, die beurtelings Palestina binnenvielen:
Eerst proberen de christenen het. In 1099.  De moslims moeten verdreven worden uit het ‘Heilige Land’, hetgeen een prima politiek kolfje is naar de hand van de westerse (machtswellustige) pausen.
De Kruisvaarders veroveren Jeruzalem en stichten daar het “Latijnse Koninkrijk”.
Vervolgens kwam 88 jaar later, in 1187,  Saladin, een mohammedaanse vorst uit Egypte, een einde maken aan de christelijke overheersing. Door de legers van de christenen bij  “de Hoorns van Hittin” te verslaan maakte hij een resoluut einde aan het Latijnse Koninkrijk.
1263.  De Mammelukse Sultan Beybars van Egypte veroverde de nog overgebleven vestingen van de Kruisvaarders. De Mammelukken regeren nu 250 jaar over de kuststeden. 
1400. Mongoolse stammen, onder aanvoering van Tamerlan, vallen Palestina binnen. 
1517.  Het Turkse Ottomaanse Keizerrijk verovert Palestina en houdt het 400 jaar in zijn bezit.

Van 1517 tot 1917  werd Palestina bestuurd door het Ottomaanse Keizerrijk, totdat de Engelsen tegen het eind van de Eerste Wereldoorlog een einde maakten aan het 400 jaar durende bewind van de Ottomanen. Dit was grotendeels te danken aan de Engelse schrijver-avonturier-archeoloog, en inlichtingenofficier Thomas Edward Lawrence.


Door deze man (bijgenaamd  Lawrence of Arabia) werd destijds  een opstand op touw gezet tegen de Ottomanen. De Engelsen  beloofden de Arabieren onafhankelijkheid. Met steun- en onder gezag van Engeland werden in 1917 de Turken verdreven.
Na de Eerste Wereldoorlog kwam  Engeland de afspraken niet na waardoor er geen onafhankelijke Arabische staat kwam. In plaats daarvan werden ze onderdeel van  Brits Palestina. In 1946 werd onafhankelijkheid wel een feit en ging het land verder onder de naam Trans-Jordanië. De Verenigde Naties wilden enige jaren daarna Palestina opdelen in een Joods en een Arabisch deel, maar doordat de Emir van Jordanië een overeenkomst sloot met de Joodse leiders werd besloten het land te verdelen tussen de Joodse Staat en Trans-Jordanië. Toen er oorlog kwam tussen Israël en de Arabische Liga was het Jordanië dat het gebied dat nu bekend staat als de Westelijke Jordaanoever veroverde op de Arabieren en dat annexeerde. Het land ging verder onder de naam Jordanië. Alleen Groot-Brittannië  en Pakistan erkenden dit, maar de andere Arabische Naties keurden dit af. In 1967 was het Israël dat de Westelijke Jordaanoever op Jordanië veroverde. Deze strijd duurde formeel voort tot 1994. Toen pas werd een vredesverdrag getekend.